Γιορτάσαμε την περασμένη Κυριακή από κοινού με τον απανταχού της γης ελληνισμό την 25η Μαρτίου, επέτειο της αφετηρίας της ένδοξης πορείας του έθνους που ανασηκώθηκε ενωμένο για να αποτινάξει τελικά τον απεχθή καταπιεστικό τουρκικό ζυγό. Τιμήσαμε τους ηρωικούς αγωνιστές της παλιγγενεσίας και αντλήσαμε από την αυτοθυσία και τη θαρραλέα αντιπαράθεσή τους με το δυνάστη, θάρρος και εμψύχωση για τους σημερινούς μας πολύμορφους αγώνες.
Είναι ευτυχής η καθεχρονική συγκυρία, χάρη στην οποία επτά μέρες μετά από τους εορτασμούς για την 25η Μαρτίου ακολουθεί και η επέτειος της δικής μας εξέγερσης για την απελευθέρωση της ιδιαίτερής μας πατρίδας. Την ερχόμενη Κυριακή, 1η Απριλίου, τιμούμε και τους αγώνες και τις θυσίες των αγωνιστών του Κυπριακού αγώνα 1955-1959, που τερμάτισαν την ξένη κατοχή και άνοιξαν ένα νέο κεφάλαιο στην Κυπριακή ιστορία.
Οι εορτασμοί εθνικών επετείων αποτελούν για κάθε εχέφρονα λαό ευκαιρία δημιουργικού στοχασμού, αυτοκριτικής και φρονηματισμού. Η οφειλόμενη τιμή προς τους κορυφαίους σταθμούς του ιστορικού μας παρελθόντος είναι επιτακτική ανάγκη για το παρόν και το μέλλον.
Ο Κυπριακός αγώνας του 1955 ακολούθησε 134 χρόνια μετά την αφετηρία της εθνικής παλιγγενεσίας. Όμως, παρά τη μακρά χρονική διαφορά που μεσολάβησε οι δύο εθνικοί αγώνες έχουν πολλές ομοιότητες, τόσο στα δεδομένα του ισχύοντος περιβάλλοντος και στα αποτελέσματά τους, όσο και στη διεθνή συγκυρία και το ρόλο που διαδραμάτισαν οι μεγάλες δυνάμεις της εποχής.
Η επανάσταση του 1821 ήταν άμεσο αποτέλεσμα των διεθνών τάσεων του πολιτικού κλίματος της εποχής. Οι διεθνείς συνθήκες που επικρατούσαν όσο και οι εσωτερικές διεργασίες που συντελέστηκαν στη σκλαβωμένη Ελλάδα διαδραμάτισαν ουσιαστικό ρόλο. Δεν ήταν η επανάσταση του 1821 ένα ξαφνικό ξέσπασμα ορισμένων πατριωτών, αλλά το τελικό στάδιο μιας διαδικασίας αφύπνισης του γένους, μέσα από την οποία ωρίμασαν οι συνθήκες για τη μαχητική διεκδίκηση της ελευθερίας. Συμπίπτει η επανάσταση εκείνη με περίοδο κατά την οποία στην Ευρώπη τα δημοκρατικά κινήματα κατέλυσαν απολυταρχικούς θεσμούς και έθεταν τα θεμέλια της αστικής δημοκρατίας.
Μέσα σε εκείνο το κλίμα της εποχής ο ηρωισμός, η αυταπάρνηση και οι θυσίες γενικά του αγωνιζόμενου Ελληνικού λαού, οι Σουλιώτες, ο Αθανάσιος Διάκος, η Έξοδος του Μεσολογγίου, έφεραν στο πλευρό των αγωνιστών και του χειμαζόμενου λαού τη στήριξη και τη ενεργό συμμετοχή των Ευρωπαίων που τελικά οδήγησε στον τερματισμό της δουλείας και σταδιακά στην επέκταση της Ελληνικής κυριαρχίας.
Με ακλόνητη την πίστη στον αγώνα ακολούθησε και ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας της ΕΟΚΑ με αφετηρία την 1η Απριλίου 1955. Μάταια ο κυπριακός ελληνισμός ανέμενε μετά το πέρας του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου υλοποίηση υποσχέσεων της Μεγάλης Βρετανίας για ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Και στην άρνηση αυτή και ως αποτέλεσμα της αδικίας και της καταπίεσης η άσβεστη φλόγα για λευτεριά οδήγησε στο ξεσηκωμό των Ελλήνων της Κύπρου την 1η Απριλίου του 1955.
Παρά τις πολλές ηρωικές θυσίες των αγωνιστών μας ο αγώνας του 1955 δεν ολοκληρώθηκε με τη δικαίωση και το στόχο που τέθηκε, αλλά έφερε αντί της ένωσης την ανεξαρτησία που καθόρισαν ξένα συμφέροντα. Οι πολιτικές και τα συμφέροντα των ξένων δυνάμεων, αλλά δυστυχώς και δικά μας λάθη, δεν επέτρεψαν στο Κυπριακό κράτος να ορθοποδήσει και να εδραιωθεί. Στα 58 χρόνια της ζωής του πέρασε μέσα από κινδύνους σχεδόν ολικής καταστροφής με σχεδόν 37% του Κυπριακού εδάφους υπό κατοχή, εκατοντάδες χιλιάδες λαού μακριά από τις εστίες του και με συνεχή παρουσία πλήρως εξοπλισμένου και πολυπληθούς κατοχικού στρατού.
Το κυπριακό πρόβλημα παραμένει άλυτο και οι προοπτικές για οριστική λύση συνεχώς διαφοροποιούνται λόγω των αναβαθμιζομένων και συνεχώς διαφοροποιούμενων απαιτήσεων της κατοχικής δύναμης, οι οποίες συνεχώς δυσχεραίνουν την κατάληξη σε δίκαιη λύση.
Οι φετινοί εορτασμοί των εθνικών επετείων μας βρίσκουν μέσα στην κινούμενη άμμο αβέβαιων προοπτικών λόγω της ασύδοτης στάσης της κατοχικής δύναμης. Όμως από τις επετείους της 25ης Μαρτίου και της 1ης Απριλίου αντλούμε θάρρος να σταθούμε ακλόνητοι στον αγώνα έχοντας πλήρη επίγνωση της επιτακτικής ανάγκης για ενότητα θέσεων και δράσης, για συντονισμό και νηφαλιότητα, μακριά από ακρότητες αλλά και σταθεροί στο στόχο μας με πλήρη στήριξη στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας στις ενέργειες για συνέχιση του αγώνα.
Στις κρίσιμες στιγμές που περνούμε πρέπει να μας διακρίνει η σύνεση η υπευθυνότητα και η αυτοσυγκράτηση. Αυτό μας επιτάσσουν και οι καταβολές από τις εθνικές μας επετείους που λειτουργούν ως επέτειοι εμψύχωσης αλλά και φρονηματισμού.