Η ομάδα των Εργαζομένων στην Ευρωπαϊκή Οικονομική και Κοινωνική Επιτροπή επισημαίνει ότι ο αριθμός των απασχολουμένων αναφέρεται διαρκώς στους τίτλους των εφημερίδων. Ωστόσο, ένα θέμα σχεδόν εξίσου σημαντικό με τον αριθμό των ατόμων που απασχολούνται είναι οι συνθήκες υπό τους οποίες τα άτομα εργάζονται. Πρόκειται για θέμα το οποίο καθίσταται ιδιαίτερα σημαντικό λόγω των τελευταίων εξελίξεων στα εργασιακά ζητήματα και της αύξησης των μη τυποποιημένων συμβάσεων, για τις οποίες απαιτήθηκαν αποφάσεις του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΔΕΕ) προκειμένου να αποδειχθεί, παραδείγματος χάρη, ότι οι οδηγοί της Uber είναι υπάλληλοι της εταιρείας και όχι ελεύθεροι επαγγελματίες.

Ο όρος «εργασιακές συνθήκες» προσλαμβάνει πολλαπλές διαστάσεις που εκτείνονται από τις αποδοχές, τις ώρες εργασίας, την υγεία και την ασφάλεια έως τα επιδόματα, τα ειδικά καθήκοντα κ.ο.κ.· ο όρος αυτός περιλαμβάνει επίσης τις «δοκιμαστικές περιόδους», οι οποίες σε ορισμένες περιπτώσεις δεν εξυπηρετούν πλέον τον σκοπό τους και απλώς παρέχουν φθηνό και ευέλικτο εργατικό δυναμικό.

Είναι ωστόσο σημαντικό για τους εργαζομένους να γνωρίζουν και να κατανοούν εκ των προτέρων τις εν λόγω συνθήκες —πράγμα το οποίο δεν είναι πάντοτε εύκολο— και να ενημερώνονται το ταχύτερο δυνατόν για ενδεχόμενες αλλαγές, παρέχοντάς τους προβλεψιμότητα. Προς τον σκοπό αυτό, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή προτείνει έναν κανονισμό που αποβλέπει στη διαμόρφωση συνεκτικού πλαισίου για αυτό το δικαίωμα των εργαζομένων στην ενημέρωση. Η πρόταση της Επιτροπής εξακολουθεί, ωστόσο, να εγείρει ορισμένα ζητήματα, όπως το πεδίο εφαρμογής του ορισμού των «εργαζομένων».

Η ταχεία ανάπτυξη της αγοράς εργασίας οδήγησε στη δημιουργία πληθώρας διαφορετικών «νέων μορφών εργασίας», όπως οι εργαζόμενοι βάσει δελτίου ή οι εργαζόμενοι σε πλατφόρμες, οι οποίοι -λόγω των μη τυποποιημένων συμβάσεων απασχόλησής τους- δεν καλύπτονται από τον παραδοσιακό ορισμό του «εργαζομένου». Δεν πρόκειται ασφαλώς για κάτι το οποίο περιορίζεται στις «νέες μορφές εργασίας»: οι μη τυποποιημένες συμβάσεις, όπως οι συμβάσεις μηδενικών ωρών και οι συμβάσεις εργασίας των αποσπασμένων και των εγχώριων εργαζομένων, υπάρχουν εδώ και πολύ καιρό και οι περισσότερες εξ αυτών παρέχουν ελάχιστη προβλεψιμότητα ως προς τις εργασιακές συνθήκες τους και, ως εκ τούτου, ελάχιστη ισορροπία μεταξύ επαγγελματικής και προσωπικής ζωής στην πράξη. Η προβλεψιμότητα καθιστά επίσης δυνατή την εξισορρόπηση εργασίας και σπουδών ή την εργασία σε μια ακόμη θέση μερικής απασχόλησης.

Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, οι συλλογικές διαπραγματεύσεις είναι το κλειδί για την εξασφάλιση κατάλληλων εργασιακών συνθηκών και η πραγματοποίηση αναφοράς στο συγκεκριμένο θέμα στην πρόταση είναι ευπρόσδεκτη. Δεδομένου, ειδικότερα, ότι αυτές οι «ευέλικτες» συνθήκες καθίστανται συνηθέστερες λόγω της επέκτασης των νέων μορφών εργασίας, χρειάζονται σαφείς και εύστοχοι ορισμοί των «εργαζομένων» και των «εργοδοτών», προκειμένου να διασφαλιστεί ότι οι αυστηρές διατάξεις για τους εργαζομένους δεν παρακάμπτονται απλώς από τις νέες μορφές εργασίας, καθώς και ότι τα νέα δεδομένα (όπως η κάλυψη των εξόδων της δια βίου μάθησης και της σχετικής επιμόρφωσης από τον εργοδότη) δεν επιφέρουν πρόσθετη επιβάρυνση στους εργαζομένους.