Εργάζομαι στο Νοσοκομείο Αναφοράς και είμαι η Β. Διευθύντρια του Τμήματος Ατυχημάτων και Επειγόντων Περιστατικών (ΤΑΕΠ). To τμήμα μου, ενεπλάκη από την αρχή της πανδημίας στην αντιμετώπισή της, αφού, εξ ορισμού, αποτελεί την πύλη εισόδου των πλείστων ασθενών στους θαλάμους νοσηλείας.

Από το τέλος Φεβρουαρίου 2020 ξεκινήσαμε να προετοιμαζόμαστε, κυρίως με την εκπαίδευση του προσωπικού για την ορθή διαχείριση των περιστατικών (μεταφορά ύποπτων ασθενών, λήψη δείγματος, απολύμανση των χώρων και ασθενοφόρων, χρήση του ατομικού προστατευτικού εξοπλισμού), με αποτέλεσμα όταν αρχές Μαρτίου έφτασαν τα πρώτα ύποπτα περιστατικά όλο το προσωπικό ήταν άρτια καταρτισμένο.

Οι στόχοι μας ήταν: α) να προσφέρεται η απαραίτητη, ψηλής ποιότητας, φροντίδα στον κάθε ύποπτο για νόσο Covid-19 ασθενή, β) να παραμείνει το προσωπικό υγειές ώστε να συνεχίσει να προσφέρει, γ) να διατηρηθεί το τμήμα μας αμόλυντο από τον κορωνοϊό για την ασφάλεια των υπόλοιπων ασθενών μας και δ) να μη γίνουμε αιτία διασποράς της νόσου. Σήμερα, μετά από 11 μήνες εμπλοκής μας στην πρώτη γραμμή αντιμετώπισης, μπορώ να πω πως έχουμε πετύχει τους στόχους μας αυτούς στο 100%.

Η επιβολή και η τήρηση των απαραίτητων μέτρων για να πετύχουμε τους πιο πάνω στόχους ήταν δύσκολη, αφού επρόκειτο για μέτρα πολύ αυστηρά. Τέτοια ήταν το κλείσιμο όλων των εισόδων στο ΤΑΕΠ, ο έλεγχος και η θερμομέτρηση των εισερχομένων, η απαγόρευση της εισόδου σε συνοδούς ασθενών ή ακόμα και συναδέλφων που δεν είχαν καθήκοντα στο τμήμα, απολύμανση των επιφανειών σε τακτικά χρονικά διαστήματα. Δόθηκε ακόμα προσοχή στα διαλείμματα του προσωπικού, ώστε να πηγαίνουν ένας-ένας αλλά και στην τήρηση των αποστάσεων, όπου το επέτρεπαν οι συνθήκες στην ώρα της δουλειάς και στην απαραίτητη χρήση μάσκας. Παράλληλα απαγορεύτηκαν οι επισκέψεις του προσωπικού σε άλλα τμήματα του νοσοκομείου και οι συναντήσεις με προσωπικό άλλων τμημάτων εκτός κι αν ήταν απαραίτητο π.χ. για μεταφορά ασθενή.

Με την τριβή μου με όλη αυτή την κατάσταση, έχω αποκτήσει πολλές εμπειρίες που θα με συνοδεύουν σε όλη μου τη ζωή. Εκείνο όμως που ακόμα δεν μπορώ να αντιληφθώ, είναι ο τρόπος που η παραπληροφόρηση μπορεί να επηρεάσει δυσμενώς την υγεία του συνόλου. Οι αντιδράσεις για τα μέτρα στο ΤΑΕΠ, αν και σε μικρότερο βαθμό τώρα, εξακολουθούν να υπάρχουν ακόμα και μετά από τόσο καιρό. Ο αγώνας για την τήρησή τους συνεχίζεται.

Η περίοδος των 11 μηνών μας κούρασε όλους υπερβολικά. Το να κρατάς άμυνες για τόσο διάστημα, να μην υπάρχει ευχέρεια για ξεκούραση, να είναι απαραίτητο να βρίσκεσαι συνέχεια σε κίνδυνο γιατί μόνο ΕΣΥ μπορείς να σώσεις ζωές σε μια τέτοια κρίση, ενώ παράλληλα ζεις τον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο που έχεις σε καταστάσεις περιορισμού και lockdown, δεν βοηθά καθόλου στην ψυχολογία κανενός.

Της Δρ. Φλωρεντίας Ζεϊτούνι, MD
GP, MSc (DisMed)
Β. Διευθύντρια Τμήματος
Ατυχημάτων και Επειγόντων Περιστατικών
Γενικό Νοσοκομείο Αμμοχώστου