Γνωστό είναι εδώ και πολύ καιρό ότι οι σταθερές που καθόριζαν τα τεκταινόμενα στη διεθνή σκηνή έχουν ανατραπεί. Είναι μια διαδικασία που ουσιαστικά ξεκίνησε μετά το τέλος της διπολικής εποχής και που σήμερα έχει λάβει δραματικές (αν όχι ανησυχητικές) διαστάσεις, όπως δείχνουν τα τελευταία γεγονότα όχι μόνο στη Συρία με την παρουσία των Ρώσων και των Τούρκων, αλλά και στις Ηνωμένες Πολιτείες με την επικείμενη παραπομπή του αμερικανού προέδρου, στη Βρετανία με τη σαιξπηρικών αποχρώσεων τραγωδία του Brexit και στην Ευρωπαϊκή Ένωση με την πλήρη παραλυσία της. Και καθίσταται τώρα φανερό ότι πίσω από όλα αυτά είναι η έλλειψη ικανής ηγεσίας στο στρατόπεδο των παραδοσιακά δημοκρατικών χωρών, γεγονός που ανοίγει τον δρόμο στους αυταρχικούς ηγέτες τύπου Πούτιν ή Ερντογάν.

Είναι λοιπόν αυτοί που καθορίζουν πλέον τις εξελίξεις, μετά την αιφνίδια αμερικανική αποχώρηση από τη Συρία, χωρίς όμως να μπορεί, προς το παρόν τουλάχιστον, να διακριβωθεί πού αυτές θα οδηγήσουν. Ένα ερώτημα που μας αφορά άμεσα, καθώς θεωρείται πολύ πιθανό να έχει ανοίξει η όρεξη του αδίστακτου τούρκου ηγέτη, μετά τη θριαμβευτική του νίκη κατά των Κούρδων, και να θελήσει να επεκτείνει τις «επιτυχίες» του στην Ανατολική Μεσόγειο και στο Αιγαίο.

Τώρα μάλιστα που ξέρει ότι έχει του χεριού του τον Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος με τόση ευκολία πούλησε τους κούρδους συμμάχους του. Και ο οποίος είναι άγνωστο πώς θα αντιδράσει σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, όταν το κύριο πρόβλημα που τον απασχολεί τώρα είναι ο κλοιός που σφίγγει γύρω του για την παραπομπή του, μετά τις συγκλονιστικές αποκαλύψεις του αμερικανού πρέσβη στην Ουκρανία και του αμερικανού απεσταλμένου στη Συρία, που επισήμαναν ευθέως τις προσωπικές του ευθύνες.

Και η Ενωμένη Ευρώπη, η μόνη που θα μπορούσε να αντιδράσει σε όλα αυτά με το βάρος της ιστορικής της παρουσίας και παράδοσης, είναι παντελώς απούσα, με τις εσωτερικές της διαμάχες να την παραλύουν και τον γαλλογερμανικό άξονα, πάνω στον οποίο είχε στηριχθεί όλα αυτά τα χρόνια, να έχει ουσιαστικά ατονήσει. Ακόμη και τη νέα Ευρωπαϊκή Επιτροπή δεν κατόρθωσε να συγκρατήσει εγκαίρως, για να μη μιλήσουμε για το, όπως ήδη χαρακτηρίστηκε, «ιστορικό λάθος» να κλείσει την πόρτα στα Δυτικά Βαλκάνια. Όταν θα μπορούσε, για τους λόγους που όλοι γνωρίζουμε, να την είχε κρατήσει τουλάχιστον μισάνοιχτη. Έτσι μία ακόμα περιττή περιπέτεια ανοίγεται στη γειτονιά μας.

Γιάννης Καρτάλης,
«ΤΟ ΒΗΜΑ», 27.10.2019