Παρακολουθώ, όπως σχεδόν όλος ο κυπριακός λαός, με αγωνία αυτά που συμβαίνουν στα εκπαιδευτικά πράγματα του τόπου μας τον τελευταίο καιρό και ομολογώ ότι νιώθω θλίψη, απογοήτευση, αλλά και σύγχυση. Είμαι βέβαιος ότι κάπως έτσι αισθάνονται και πολλοί άλλοι συμπολίτες μας.
Πολυμεταχειρισμένες, αλλά και νεωστί εισηγμένες λέξεις και φράσεις, δίνουν και παίρνουν στις συζητήσεις μεταξύ των δύο πλευρών στα ΜΜΕ: δημοκρατικός, δομημένος διάλογος, διαβούλευση, διαπραγμάτευση, κεκτημένα, εφ΄ όλης της ύλης, δημόσιο σχολείο, σωτηρία και αναβάθμισή του, μεταρρύθμιση, αξιολόγηση, εξορθολογισμός, περιορισμός της σπατάλης, εξοικονόμηση πόρων και ανακατανομή των διαθέσιμων πόρων, προτάσεων και αποφάσεων απόσυρση, υποβολή νέων βελτιωμένων, υπέρτατος σκοπός το καλό των παιδιών, κ.λπ. Όλοι, και στις δυο αντιμαχόμενες παρατάξεις (Κυβέρνηση-Συντεχνίες), όχι απλά τις χρησιμοποιούν, αλλά τις πιπιλίζουν, άσχετα αν καθεμιά από τις πλευρές δίνει εν τοις πράγμασι και διαφορετικό περιεχόμενο και ερμηνεία.
Δεν προτίθεμαι να ασχοληθώ με την ουσία της διαφοράς, αφού, άλλωστε, καμιά πλευρά δεν κατόρθωσε να την αναδείξει με σαφήνεια και με τρόπο εύληπτο στον απλό πολίτη, μια και τα πάντα σκεπάστηκαν κάτω από πολλή σκόνη και εκκωφαντικό θόρυβο. Ασφαλώς και έχω κάποιες σκέψεις για το τι κρύβεται πίσω που αυτή την αντιπαράθεση, αλλά κρίνω πως δεν είναι του παρόντος να τις εκθέσω, αφού άλλος είναι ο σκοπός του σημειώματός μου. Εν πάση περιπτώσει, πιστεύω πως η κρίση στο τέλος θα οδηγηθεί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο σε ένα τέλος, αρκεί να διασωθεί το γόητρο εκάστης πλευράς.
Σκοπός της παρέμβασής μου είναι να προβώ σε μια επισήμανση, που αφορά στη διαδικασία και έχει να κάνει με τους θεσμούς, επισήμανση που έχει τη σημασία της εν όψει και της σχετικής σημερινής πρότασης του προέδρου του Δημοκρατικού Συναγερμού κ. Αβέρωφ Νεοφύτου, για να βοηθήσει, ελπίζω να μην επαναληφθεί το πιο κάτω περιγραφόμενο λάθος. Κακώς ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας αναμείχθηκε στη διαπραγμάτευση με τον τρόπο που το έκαμε, με αποτέλεσμα να υποβάλει πρόταση, η οποία απορρίφθηκε από τις συνδικαλιστικές οργανώσεις. Ο ανώτατος άρχων, αν ήθελε να δώσει λύση, έπρεπε να προλειάνει, μέσω των συμβούλων του ή και μεσολαβητών, το έδαφος, και, όταν το πράγμα θα ήταν ώριμο και οδηγείτο με βεβαιότητα σε θετική κατάληξη, τότε και μόνο τότε να εμφανιστεί. Ο θεσμός του ανώτατου άρχοντα, στην περίπτωσή μας του Προέδρου της Δημοκρατίας, παντού είναι και πρέπει να είναι σεβαστός από όλους.
Και κάτι συναφές, το οποίο σχετίζεται πάλι με τον θεσμό του ανώτατου άρχοντα, για να μαθαίνουν οι νεότεροι και όσοι έχουν καθήκον να συμβουλεύουν τον Πρόεδρο. Όταν ο Πρόεδρος καλεί κάποιους σε γεύμα, για παράδειγμα, και αποστέλλει τυπωμένες προσκλήσεις, σ’ αυτές δεν αναγράφεται η ένδειξη Π.Α. (Παρακαλώ απαντήστε). Ο λόγος είναι ότι όσοι κληθούν θα πρέπει να παραστούν, διότι σε κανένα δεν επιτρέπεται να αρνηθεί πρόσκληση του Προέδρου. Πώς όμως διασφαλίζεται τούτο; Απλώς, προτού σταλεί η πρόσκληση, γίνεται συνεννόηση με εκείνους, για τους οποίους υπάρχει πρόθεση να προσκληθούν. Όσων εξασφαλιστεί η θετική ανταπόκριση, αυτοί και μόνο αυτοί καλούνται με έντυπη πρόσκληση.
Του Νίκου Παναγιώτου